مشخص نیست که اولین بار چه کسی از پرچم به عنوان نماد و نشانه یک قوم، طایفه و یا یک ملت استفاده کرده است، اما قطعا استفاده از آن در دوران باستان رایج بوده است.

در جنگ‌ها، پرچم نشانه همبستگی و پا برجایی طرفین بوده و سرنگونی هر پرچمی در جنگ، نشان‌دهنده این بود که شیرازه سپاه مقابل از هم پاشیده است. 
پرچم در حکومت‌ها هم به همین شکل و مفهوم است و عموما هر حاکمیتی که به قدرت برسد، از اولین اقداماتش تعویض پرچم است که به این وسیله پایان کار حکومت قبلی و آغاز حکومت و دوره جدید را اعلام کند.

تاریخچه پرچم عراق

کشور عراق در سال 1921 به استقلال رسید. تا قبل از آن و پس از جنگ جهانی اول، انگلستان بین النهرین را به اشغال خود در آورد و پادشاهی آن را به «فیصل، فرزند یوسین بن علی» پادشاه حجاز واگذار کرد. تقریبا از اوایل سال 1921، با دستور او و با تقلید از پرچم حکومت پدرش، اولین پرچم رسمی عراق طراحی شد و به دلیل وجود حاکمان مشابه، به پرچم سیاه و سفید و سبز اردن شبیه بود.


در 10 ژوئیه 1924 با حذف قسمتی از مثلث موجود در پرچم قبلی و اضافه کردن دو ستاره سفید، به نشانه حضور کردها و اعراب در سرزمین عراق، این طرح متفاوت شد.


حکومت سلطنتی عراق در سال 1958 سرنگون شد و در 14 ژوئیه 1959، پرچم جدیدی به وجود آمد. با روی کار آمدن عبدالکریم قاسم، نوارهای افقی پرچم عمودی شد و یک خورشید زرد رنگ با هشت پرتوی قرمز (علامت کردها) به وسط آن اضافه شد.


با سقوط عبد الکریم قاسم، در ژوییه سال 1963، پرچم جدیدی به شکل افقی طراحی شد که از بالا به پایین شامل رنگ های قرمز، سفید و سیاه بود. سه ستاره  سبز هم به وسط آن اضافه شده بود که در عین تشابه و ابراز تمایل به اتحاد، وجه تمایزی باشد با پرچم کشورهای مصر و سوریه و نمادی از سه حزب بعثی در عراق بود.


در 14 ژانویه 1991، پرچم عراق دوباره تغییر کرد. سه ستاره آن به آزادی، اتحاد و سوسیالیسم تعبیر شد و با هدف جلب حمایت بیشتر اعراب مسلمان، واژه "الله اکبر"، با دستخط صدام‌حسین، در میان این سه ستاره جا گرفت.


چند سال پس از سقوط صدام در سال 2008 ، پارلمان عراق طرح پرچم جدیدی را تصویب کرد که در آن، 3 ستاره‌ای که یادآور دوران حکومت صدام بود حذف و دست خط الله اکبر که منسوب به صدام بود، به خط کوفی تبدیل شد.

رنگ‌های پرچ عراق

برخی می گویند رنگ‌های پرچم عراق برگرفته از شعر«شفیع‌الدین الجیلی» که در آن، قرمز، نشانه‌ تمایل به ریختن خون، سبز نمادی از طبیعت و کشتزارهای اعراب، سیاه به معنای جنگ‌ها و نبردها و سفید، علامت اخلاص در عمل و انگیزه‌هاست.
اما مشهور این است که رنگ سیاه به معنای دوران حکومت عباسیان، رنگ قرمز نشانه دوران خلافت امویان و رنگ سفید نیز علامتی از جنگ قادسیه در صدر اسلام است. صدام نیز در زمان خود، آن را به جنگ با ایران منتسب کرد.